TANBIH BAHASA SUNDA

Illaa hadloroti Syaikhina al-mukarom asy-syaidi syekh Abdulloh Mubarok bin Nur Muhammad r.a. Al-Fatihah…

TANBIH

Bismillaahirrohmaanirrohim

Ieu pangeling-eling ti Pangersa Guru Almarhum Syekh Abdullah Mubarok bin Nur Muhammad, panglinggihan di Patapan Suryalaya Kajembaran Rahmaniah. Dawuhanana khusus kangge ka sadaya murid-murid pameget istri sepuh anom, muga-muga sing ginanjar kawilujeungan, masing-masing rahayu sapapanjangna, ulah aya kabengkahan jeung sadayana.

Oge nu jadi papayung Nagara sina tambih kamulyaanana, kaagunganana, tiasa nagtayungan ka sadaya abdi-abdina, ngauban kasadaya rakyatna dipaparin karaharjaan, kajembaran, kani’matan ku Gusti Nu Maha Suci dlohir bathin.

Jeungna sim kuring nu jadi pananyaan Thoriqat Qoodiriyyah Naqsyabandiyyah, ngahaturkeun kagegelan wasiat ka sadaya murid-murid poma sing hade-hade dina sagala laku lampah, ulah aya carekeun Agama jeung Nagara.

Eta dua-duanana kawulaan sapantesna, samistina kudu kitu manusa anu tetep cicing dina kaimanan, tegesna tiasa ngawujudkeun karumasaan terhadep agama jeung nagara ta’at ka hadlorot Illahi nu ngabuktikeun parentah Agama jeung Nagara.

Inget Sakabeh Murid-murid, ulah kabaud ku pangwujuk nafsu, kagendam ku panggoda syetan, sina awas kana jalan anu matak mengparkeun kana parentah Agama jeung Nagara sina telik kana diri bisi katarik ku iblis anu nyelipkeun dina bathin urang sarerea.

Anggurmah buktikeun kahadean sina medal tina kasucian :

Kahiji : kasaluhureun ulah nanduk boh saluhureun harkatna atawa darajatna, boh dina kabogana estu kudu luyu akur jeung batur-batur.

Kadua : ka sasama tegesna ka papantaran urang dina sagala-galana ulah rek pasea, sabalikna kudu rendah babarengan dina enggoning ngalakukeun parentah Agama jeung Nagara, ulah jadi pacogregan pacengkadan, bisi kaasup kana pangandika “ADZABUN ALIM”, anu hartina jadi pilara salawasna, tidunya nepi ka akherat (badan payah ati susah).

Katilu : ka sahandapeun ulah hayang ngahina atawa nyieun deleka culika, henteu daek ngajenan, sabalikna kudu heman, kalawan karidloan malar senang rasana gumbira atina ulah sina ngarasa reuwas jeung giras, rasa kapapas mamaras, anggur ditungtun dituyun ku nasehat anu lemah lembut, nu matak nimbulkeun nurut, bisa napak dina jalan kahadean.

Kaopat: kanu pakir jeung nu miskin kudu welas asih someah, tur budi beresih, serta daek mere maweh, nganyatakeun hate urang sareh. Geura rasakeun awak urang sorangan kacida ngerikna ati ari dina kakurangan. Anu matak ulah rek kajongjonan ngenah dewek henteu lian, da pakir miskin teh lain kahayangna sorangan, estu kadaring pangeran.

Tah kitu manusa anu pinuh karumasaan, sanajan jeung sejen bangsa, sabab tunggal turunan ti Nabi Adam a.s. numutkeun ayat 70 surat Isro anu pisundaeunana kieu :

“Kacida ngamulyakeunana Kami turunan Adam jeung Kami nyebarkeun daratan oge lautan, jeung ngarizkian kami kamaranehanana, anu aya di darat jeung lautan jeung kami ngautamekeun ka maranehanana, malah leuwih utama ti makhluk anu sejenna”.

Jadi harti ieu ayat nya eta akur jeung batur-batur ulah aya kuciwana, nurutkeun ayat tina surat al-maidah anu sundana :

“kudu silih tulungan jeung batur dina enggoning kahadean jeung katakwaan terhadep Agama jeung Nagara, soson ngalampahkeunana, sabalikna ulah silih tulungan kana jalan perdosaan jeung permusuhan terhadep parentah Agama jeung Nagara”.

Ari sabagi agama, saagama-saagamana, nurutkeun surat Al-Kafirun ayat 6, “Agama anjeun keur anjeun, Agama kuring keur kuring”, surahna ulah jadi papaseaan “kudu akur jeung batur-batur, tapi ulah campur baur”.

Geuning dawuhan sepuh baheula “Sina logor dina liang jarum, ulah sereg di buana”. Lamun urangna henteu kitu, tangtu hanjakal diakhirna. Karena anu matak tugenah terhadep badan urang masing-masing eta teh tapak amal perbuatanana. Dina surat An-nahli ayat 112 diunggelkeun anu kieu :

“Gusti Allah geus maparin conto pirang-pirang tempat, boh kampungna atawa desana atawa nagarana, anu dina eta tempat nuju aman santosa, gemah ripah loh jinawi, kari-kari pendudukna anu nyicinganana teu narima kana ni’mat ti pangeran, maka tuluy bae dina eta tempat kalaparan, loba kasusah, loba karisih jeung sajabana, kitu the samata-mata pagawean maranehanana”.

Ku lantaran kitu, sakabeh murid-murid kudu arapik tilik jeung pamilih, dina nyiar jalan kahadean lahir bathin dunya akherat sangkan ngeunah nyawa betah jasad, ulah jadi kabengkahan anu disuprih CAGEUR BAGEUR.

Teu aya lian pagawean urang sarerea Thoriqat Qoodiriyyah Naqsyabandiyyah amalkeun kalawan enya-enya keur ngahontal sagala kahadean dlohir bathin, keur nyingkahan sagala kagorengan dlohir bathin, anu ngenaan ka jasad utama nyawa, anu dirungrung ku pangwujuk nafsu, digoda ku dayana setan. Ieu wasiat kudu dilaksanakeun ku sadaya murid-murid, supaya jadi kasalametan dunya rawuh akherat.

Patapan Suryalaya, 13 Pebruari 1956

Ieu wasiat kahaturkeun ka sadaya akhli-akhli.

(H. A. Shohibulwafa Tajul ‘Arifin)

RANGGEUYAN MUTIARA

1.    ULAH NGEWA KA ULAMA ANU SAJAMAN.

2.    ULAH NYALAHKEUN KANA PANGAJARAN BATUR.

3.    ULAH MARIKSA MURID BATUR.

4.    ULAH MEDAL SILA UPAMA KA PANAH.

KUDU ASIH KA JALMA NU MIKANGEWA KA MANEH.

UNTAIAN MUTIARA

1.    JANGAN MEMBENCI KEPADA ULAMA YANG SEZAMAN.

2.    JANGAN MENYALAHKAN PENGAJARAN ORANG LAIN.

3.    JANGAN MEMERIKSA MURID ORANG LAIN.

4.    JANGAN MERUBAH SIKAP MESKIPUN DISAKITI ORANG.

HARUS MENYAYANGI ORANG YANG BENCI KEPADA KAMU.

Pangersa Guru Almarhum

Illaa hadloroti Syaikhina al-mukarom asy-syaidi syekh Ahmad Shohibul Wafa’ Ta’jul ‘Arifin r.a. Al-Fatihah…